Adalet, insanlık tarihi boyunca toplumların omurgası olmuştur. Fakat adaletin terazisi eğildiğinde, o omurga çatlamaya başlar. Bugün halkın dilinde dolaşan bir söz, bu çatlağı özetliyor:
“Kurulan ağlar küçük böcekler içindir, büyükler deler geçer.”
Sokaktaki yurttaş bunu çok iyi görüyor.
Küçük bir esnaf, vergi borcunu ödeyemediğinde haciz kapısına dayanıyor.
Bir işçi, üç gün prim yatırmadığında ceza kesiliyor.
Öğrenci, dolmuş kartında bakiye kalmadığında turnikede yakalanıyor.
Ama işin büyüğüne gelince tablo değişiyor:
Milyarlarca liralık borçlar affediliyor, büyük projelerde yapılan ihlaller bir gecede yasalarla “meşru” hâle getiriliyor, dosyalar “zamanaşımı” denilen sihirli kelimeyle tarihe karışıyor.
Halk bu manzaraya bakıp soruyor:
- Adalet terazisi neden küçüklerin üzerine eğiliyor?
- Neden ağ hep zayıfları yakalarken, büyükler ağı parçalayarak çıkıyor?
- Adalet kimin için, kime göre işliyor?
Burada mesele kişiler değil, sistemin işleyişidir. Çünkü hukuk, güçlüye zırh, zayıfa sopa hâline gelmişse; o artık hukuk değil, maskelenmiş bir eşitsizliktir.
Bir bahçede küçük otları biçip, büyük dikenleri görmezden gelirseniz, gün gelir dikenler o bahçeyi ele geçirir. Aynı şekilde küçüklerin hataları büyütülüp, büyüklerin suçları küçültüldüğünde; adaletin ruhu ölür.
Halkın öfkesi cezaya değil, çifte standardadır. Çünkü biliriz ki adalet ya herkes içindir ya da hiç kimse için değildir.
Ve unutulmamalıdır: Bir toplumda küçükler ağda kalıyor, büyükler delip geçiyorsa; o ağ artık balık tutmaz. Yalnızca güveni parçalar. Güveni kaybolmuş bir toplumda da ne kanun duvarı ayakta kalır, ne devletin temeli sağlam durur.
Adaletin gücü, güçlüye boyun eğdirmesinde değil; herkese aynı gözle bakabilmesindedir. İşte o gün geldiğinde, küçük de büyük de terazide eşit tartılır. İşte o zaman toplum derin bir nefes alır.
— Prof. Dr. Zakir Kaya
Yorumlar
Yorum Gönder